Śmierć dziecka
Wciąż nie do końca rozumiem to, co stało się w 2008 roku, ale z każdym dniem widzę wyraźniej, że w tamtych wydarzeniach Bóg był ze mną.
Jestem pewna, że narodziny i śmierć dziecka, były przymierzem Boga ze mną.
Przymierzem, które Bóg wciąż odnawia.
Historia Abrahama
„A po tych wydarzeniach Bóg wystawił Abrahama na próbę. Rzekł do niego: «Abrahamie!» A gdy on odpowiedział: «Oto jestem» – powiedział: «Weź twego syna jedynego, którego miłujesz, Izaaka, idź do kraju Moria i tam złóż go w ofierze na jednym z pagórków, jakie ci wskażę».
A gdy przyszli na to miejsce, które Bóg wskazał, Abraham zbudował tam ołtarz, ułożył na nim drwa i związawszy syna swego Izaaka położył go na tych drwach na ołtarzu.
Potem Abraham sięgnął ręką po nóż, aby zabić swego syna. Ale wtedy Anioł Pański zawołał na niego z nieba i rzekł: «Abrahamie, Abrahamie!» A on rzekł: «Oto jestem». Anioł powiedział mu: «Nie podnoś ręki na chłopca i nie czyń mu nic złego! Teraz poznałem, że boisz się Boga, bo nie odmówiłeś Mi nawet twego jedynego syna» (Rdz 22, 1-2;9-12)”.
„Dlaczego nie ocaliłeś?” – kolejna rocznica
Mija kolejny rok od chwili, kiedy Bóg powołał do siebie naszego syna Franciszka.
Początkowo, gdy słyszałam czytanie o Izaaku i Abrahamie buntowałam się.
Dlaczego Izaaka ocaliłeś, a mojego syna nie?
Im więcej czasu upływa od tego zdarzenia, tym dostaję na nie więcej światła.
Wciąż nie do końca je rozumiem, ale z każdym dniem widzę wyraźniej, że Bóg w tym wszystkim był.
Jestem pewna, że narodziny i śmierć dziecka były przymierzem Boga ze mną.
Przymierzem, które wciąż odnawia.
Modlitwa dzieci
Franek jest naszym czwartym dzieckiem.
Kiedy urodziła się druga dziewczynka – wówczas mieliśmy dwie córki i syna – dzieci uznały, że jest niesprawiedliwie, nierówno, że powinien w domu być jeszcze jeden chłopiec.
Modliły się o brata.
Ich prośby zostały wysłuchane.
Pół roku później byłam w ciąży.
Dwie pierwsze ciąże były bardzo trudne.
W każdej po kilka miesięcy musiałam leżeć, dzieci rodziły się przedwcześnie.
Trzecia ciąża była trochę łatwiejsza.
Jadzia jako jedyna urodziła się w terminie.
Uwierzyłam, że zła passa minęła.
Nie miałam już takich lęków i obaw.
Z takim nastawieniem łatwo było mi przyjąć kolejne dziecko.
Kochałam je od chwili poczęcia.
Zaczynają się schody
Informacja o ciąży mniej zachwyciła mojego męża.
Był obrażony na Pana Boga, że robi z niego kierowcę autobusu: czwórka dzieci do sedana się nie zmieści.
Kolejne 9 miesięcy bez pożycia małżeńskiego – bo w zagrożonej ciąży to zabronione.
Właśnie wzięliśmy kredyt na mieszkanie, które remontowaliśmy.
Nie radził sobie z tym wszystkim.
Złe rokowania
Początkowo ciąża przebiegała wyjątkowo dobrze, co utwierdzało mnie w przekonaniu, że co złe w tym temacie, mamy już za sobą.
Nie oszczędzałam się wcale.
Ani nie widziałam takiej potrzeby, ani możliwości. W przeciwieństwie do poprzedniej ciąży.
Pewnego wieczoru poczułam dobrze mi już znane objawy – ból w dole brzucha i skurcze.
Mąż nie przejął się tym specjalnie.
Byłam sama ze swoim przerażeniem i złymi przeczuciami.
Pojawiło się plamienie.
Następnego dnia wylądowałam w szpitalu.
Rokowania od początku były złe.
Poinformowano mnie, że „będziemy robili, co się da, ale szanse na utrzymanie tej ciąży są nikłe”.
Położono mnie nogami do góry.
Na głęboką wodę
Był to pierwszy kubeł zimniej wody na głowę mojego męża.
Już na izbie przyjęć prosił mnie o wybaczenie za swoje zachowanie.
Było mi szalenie przykro, że zostawiam go samego z trójka dzieci, pracą i remontem mieszkania.
Pragnęłam przede wszystkim naszej jedności.
Tygodnie spędzone w szpitalu były tym, co umocniło nasze małżeństwo – mimo rozłąki, trudu, tęsknoty – a może właśnie dzięki nim.
Mogłam się wówczas przekonać o wielkiej miłości mojego męża do mnie – miłości za darmo, bez żadnych zasług.
Miłość za darmo
Nie miałam mu wtedy do zaoferowania nic.
Wszystkie atrybuty, na których budowałam naszą relację, postawy, zachowania, działania, którymi usiłowałam zapracować na ową miłość, zostały unicestwione.
Leżałam plackiem w łóżku i nic poza tym.
Mąż podawał mi basen, mył, przywoził jedzenie, gdy miałam zachciankę, parzył latte.
Pracował, zajmował się dziećmi, wykańczał mieszkanie.
Miałam poczucie, że otrzymał nadprzyrodzone siły, by temu wszystkiemu podołać.
Bądź wola Twoja
Wydawało mi się wówczas, że sytuacja jest trudna, lecz stabilna.
Do terminu porodu było jeszcze pięć miesięcy.
Wyobrażałam sobie, że jakoś przetrwamy.
Wyzbyłam się pomysłów „co dalej”, a jeśli już cokolwiek sobie wyobraziłam, wiązało się z ogromnym cierpieniem.
Z czystym sercem mogłam jednak mówić: „Bądź wola Twoja”.
To już
Po 4 tygodniach znowu zaczęłam plamić.
Skurcze nasiliły się.
Dopóki pęcherz płodowy był cały, podawano mi środki rozkurczowe.
Cierpiałam potwornie.
Kiedy schodziła kroplówka, trochę słabły, gdy się kończyła – znowu się nasilały.
Po 24 godzinach powstrzymywania porodu osiągnęłam stan, w którym czułam, że więcej nie zniosę.
Zbadano mnie.
Pęcherz pękł.
Nie było już możliwości zatrzymania akcji.
W szpitalu miałam wspaniałą opiekę.
Doświadczyłam wielkiej troski i wsparcia od personelu.
Czułam, że zostało zrobione wszystko, co po ludzku było możliwe.
Kiedy zawiezione mnie na porodówkę, była tam ekipa, z którą rok wcześniej rodziłam Jadzię.
Czułam się bezpiecznie.
Mąż był przy mnie.
Trudna decyzja
Ogromnym wsparciem okazała się położna.
Czuwała nad wszystkim i co najważniejsze, w chwili, gdy my byliśmy targani silnymi emocjami, ona była rzeczowa i zatroszczyła się o rzeczy ważne.
Rozmawiała z nami konkretnie:
„Czy chcecie ochrzcić dziecko?” Tak.
„Czy jeżeli jego stan – co jest wielce prawdopodobne – nie będzie rokował, że przeżyje, życzycie sobie reanimacji za wszelką cenę, czy raczej chcecie otoczyć go ciepłem i bliskością w czasie, który będzie wam dany?”
Nie było czasu na przemyślenia i filozofie.
Byliśmy zgodni: chcemy z nim być, chcemy go przytulić, nie chcemy, by umierał sam w inkubatorze z milionem rur w sobie.
Chcemy się nim nacieszyć, poznać, zapamiętać…
Czas jest krótki
Ze względu na to, że kurczę nasilały i bardzo cierpiałam się, popadłam w wewnętrzną emigrację, umęczona całą dobą bólu.
Męża poproszono o podpisanie dokumentu o treści: „Nie wyrażam zgody na reanimację mojego dziecka”.
Czuł, jakby podpisywał wyrok na śmierć dziecka.
Szybko wrócił do mnie.
Syn urodził się żywy, machał nóżkami.
Był maleńki. Mierzył dwadzieścia centymetrów i ważył pół kilo.
Leżał na mym sercu. Płakaliśmy oboje.
Wiedzieliśmy, że czas jest krótki.
Położna natychmiast udzieliła mu chrztu z wody.
A potem leżał na mnie, przytulony do mej piersi oddychał jak rybka z otwartą buzią.
Mistyczna godzina
Narodziny i śmierć dziecka z pewnością zmienia się widzenie świata.
Myśli się o rzeczach ostatecznych.
Mąż zobaczył swój grzech względem nas.
Ponownie prosił o wybaczenie, mówił o bezradności wobec swoich słabości.
Moje serce przepełnione było miłością i wobec takiej pokory, jaką wówczas okazał, zobaczyłam, że miłosierdzie Boże nie zna granic.
Nie miałam do niego żadnych pretensji.
Z pewnością ten moment umocnił i zjednoczył nasze małżeństwo.
Po mistycznej godzinie spędzonej z naszym synem – poczułam, że nie rusza się.
Robił się zimny.
Oddałam go położnej.
Na koniec został zaniesiony do lodówki z napisem: PŁODY.
Za dwa dni wypisano mnie ze szpitala.
Mąż załatwiał formalności pogrzebowe, a ja uczyłam się chodzić po pięciu tygodniach nie ruszania się.
Pożegnaliśmy go Eucharystią Dziękczynną.
Twarzą w twarz
I choć może się to wszystko wydawać komuś niezwykle trudne, bo śmierć dziecka, takim doświadczeniem jest. Dziś mogę być wdzięczna Bogu za całe to wydarzenie.
Zmieniło ono moje życie: duchowe i rodzinne.
Wiem, że :
- dzieci nie są moją własnością, ale darem od Boga danym mi w depozyt.
- mój mąż mnie bardzo kocha, wiem, że ja go kocham.
- możliwe jest przebaczenie i darmowa miłość.
- jest Bóg i że część mnie – ciało z mego ciała i krew z mojej krwi – ogląda Go już twarzą w twarz.
On wiedział, że kocham moje dzieci bardziej niż Jego, bardziej niż męża.
Powołując do Siebie mego syna, sprawił, że tęskniąc za swoim dzieckiem, myślę o spotkaniu z Nim, jak również otworzył mi oczy na tego, z którym mam stanowić jedno tu na ziemi.
Wstań
Nie wiem, czy można się przygotować na śmierć dziecka, ale wiem, że Bóg nas w takiej sytuacji nie zostawia samymi. Niewątpliwie nigdy wcześniej, ani nigdy potem tak namacalnie nie doświadczyłam jego obecności przy mnie.
Jeżeli dziś doświadczasz trudność z pewnością jest i przy Tobie.
Wstań
Historia to została również opublikowana na Portalu dającym nadzieję: Drugie podejście na którym znajdziesz artykuły o różnorodnej tematyce. Łączy je jedno: PRZESŁANIE – ponoszą z kolan. W związku z tym, że współtworzę ten portal i sama znajduję tam dużo wartościowych treści pragnę Cię na niego zaprosić. Zwłaszcza jeśli szukasz w Internecie pozytywnych treści.
Na koniec polecam Ci inne moje wpisy na blogu.
Jeżeli widzisz świat podobnie i masz ochotę to wyrazić, napisz do mnie w komentarzu. Jeśli zupełnie się ze mną nie zgadasz, również zapraszam Cię do wyrażenia swojej opinii. Będzie mi miło jeśli zostawisz ślad swojej obecności tutaj, ponieważ interesuje mnie Twoja opinia.
