Warszawa, 19 kwietnia 2023
80 rocznica wybuchu Powstania w getcie warszawskim.
Dociera do mnie, że 19 kwietnia 1943 moja mama miała 2 miesiące.
Wizualizuję sobie rzeczywistość, w której przyszła na świat.
Zaczynam rozumieć, dlaczego jest taką silną kobietą. Cieszy się wszystkim, co ma. Raczej nie narzeka. Nie przywiązuje wagi do drobiazgów. Z każdej trudnej sytuacji podnosi się i idzie dalej, silniejsza. Dociera do mnie, że moja mama urodziła się w czasie wojny. W huku bomb, głodzie i niebezpieczeństwie. Od początku nie miała lekko. Zaraz po wojnie zostaje sierotą, babcia umiera na tyfus.
Akcja Żonkil
Wracając z pracy przejeżdżam koło Polina. Zgromadzeni upamiętniają powstańczy zryw, oddają hołd bohaterom. Dotyka mnie to wszystko bardziej niż zwykle. Pewnie nie bez znaczenia jest fakt wojny w Ukrainie.
Jestem Żydówką
Tego samego dnia Miriam Synger, której profil na Instagramie Jestem Żydówką obserwuję, wrzuciła do sieci relację ze swojego wyjazdu do Lublina.
Lublin 2013
I jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki przenoszę się myślami w inne miejsce i inny czas. Ciąg skojarzeń: Żydzi, Lublin … Wyobraźnia podpowiada mi obrazy sprzed dekady. Pędzące siłą skojarzeń myśli zaprowadziły mnie do wspomnień z gatunku tych, co zmieniają trwale coś w postrzeganiu świata, chociaż kadr nigdy z pamięci nie znika.
Cierpienie niewinnych
Kiko Arguello – inicjator drogi neokatechumenalnej skomponował symfonię pt.: „Cierpienie niewinnych”, która jest hołdem dla ofiar Holokaustu, dla wszystkich cierpiących. Także dla Maryi, która cierpiała wraz ze swoim synem i narodem wybranym. Kiko w przemówieniu przed koncertem, powiedział, że jego dzieło jest refleksją nad tajemnicą krzyża. Symbolizuje cierpienie niewinnych ludzi, niosących na sobie grzechy innych.
Shma Israel
Inspiracją do skomponowania symfonii było pragnienie kontemplacji Maryi, której duszę przebił miecz boleści, podobny do tego, który zranił serce Ezechiela. Maryja razem z tyloma matkami, tak jak ona żydówkami, które widziały śmierć własnych dzieci, jako niewinnych ofiar, płacząc śpiewały Shma Israel. Mówił Kiko przed koncertem.
W hołdzie dla ofiar
Symfonia stała się hołdem upamiętnienia wszystkich ofiar różnorodnych form przemocy i grzechu; kazirodztwa, męczeństwa ofiar Holokaustu, przemocy domowej, seksualnego wykorzystywania dzieci czy skrajnej nędzy.
Na cały świat
Utwór wykonywany był w różnych miejscach świata: USA, Hiszpanii, Izraelu i Polsce, gdzie odbyły się dwa koncerty. Jeden przed bramą obozu koncentracyjnego Auschwitz Birkenau oraz w Lublinie. Symfonia stała się okazją do głębokiego dialogu chrześcijan i żydów.
Mojżesz mówił
Na celebrację symfoniczno-katechetyczną do Lublina przybyli zarówno hierarchowie Kościoła Katolickiego jak i rabini z Jerozolimy. Byłam i ja. Spotkaniu towarzyszyła wspólna modlitwa.
A Bóg odpowiadał wśród grzmotów
Kiedy naczelny kantor rabbi Chaim Adler modlił się po hebrajsku, wymieniając miejsca zagłady żydów, nad lubelskim rynkiem rozpętała się potężna burza. Taka, jakiej nigdy nie widziałam. Grzmoty i błyskawice były tak spektakularne, że na samo wspomnienie ich, po latach, przechodzą mnie ciarki. To było niezwykłe doświadczenie. Poczułam, że Bóg potwierdza w ten sposób swoją obecność w tym zgromadzeniu. Sytuacja analogiczna jak to opisana w Księdze Wyjścia, kiedy Mojżesz mówił, a Bóg odpowiadał wśród grzmotów i błyskawic.
Z Księgi Wyjścia
Trzeciego dnia rano rozległy się grzmoty z błyskawicami, a gęsty obłok rozpostarł się nad górą i rozległ się głos potężnej trąby, tak że cały lud przebywający w obozie drżał ze strachu. Mojżesz wyprowadził lud z obozu naprzeciw Boga i ustawił u stóp góry. Góra zaś Synaj była cała spowita dymem, gdyż Pan zstąpił na nią w ogniu i uniósł się dym z niej jakby z pieca, i cała góra bardzo się trzęsła. Głos trąby się przeciągał i stawał się coraz donośniejszy. Mojżesz mówił, a Bóg odpowiadał mu wśród grzmotów. (wj 19, 16-19)
Szewuot
Apostołowie, którzy byli religijnymi żydami, 50 dni po Passze przybyli do Jerozolimy, by świętować Szewuot. Szewuot upamiętnia nadanie żydom Prawa na górze Synaj. Kiedy pełni strachu, siedzieli zamknięciu w wieczerniku, bo jako uczniowie Jezusa byli prześladowani, Bóg zesłał na nich swojego Ducha. Pentecoste – Pięćdziesiątnica – to święto, które obchodzimy w Kościele Katolickim 7 tygodni po Wielkanocy.
Z Dziejów Apostolskich
Kiedy nadszedł wreszcie dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wiatru i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić.
Przebywali wtedy w Jerozolimie pobożni Żydzi ze wszystkich narodów pod słońcem. Kiedy więc powstał ów szum, zbiegli się tłumnie i zdumieli, bo każdy słyszał, jak przemawiali w jego własnym języku. «Czyż ci wszyscy, którzy przemawiają, nie są Galilejczykami?» – mówili pełni zdumienia i podziwu. «Jakżeż więc każdy z nas słyszy swój własny język ojczysty? – Partowie i Medowie, i Elamici, i mieszkańcy Mezopotamii, Judei oraz Kapadocji, Pontu i Azji, Frygii oraz Pamfilii, Egiptu i tych części Libii, które leżą blisko Cyreny, i przybysze z Rzymu, Żydzi oraz prozelici, Kreteńczycy i Arabowie – słyszymy ich głoszących w naszych językach wielkie dzieła Boże». Zdumiewali się wszyscy i nie wiedzieli, co myśleć: «Co ma znaczyć?» – mówili jeden do drugiego. «Upili się młodym winem» – drwili inni.
Wtedy stanął Piotr razem z Jedenastoma i przemówił do nich donośnym głosem: «Mężowie Judejczycy i wszyscy mieszkańcy Jerozolimy, przyjmijcie do wiadomości i posłuchajcie uważnie mych słów! Ci ludzie nie są pijani, jak przypuszczacie, bo jest dopiero trzecia godzina dnia, ale spełnia się przepowiednia proroka Joela:
W ostatnich dniach – mówi Bóg – wyleję Ducha mojego na wszelkie ciało,
i będą prorokowali synowie wasi i córki wasze,
młodzieńcy wasi widzenia mieć będą, a starcy – sny.
Nawet na niewolników i niewolnice moje wyleję w owych dniach Ducha mego,
i będą prorokowali. (Dz 2, 2-18)
Ten sam Bóg
Jest dla mnie niezwykłym doświadczeniem, móc widzieć, że historia zbawienia, którą Bóg rozpoczął z Abrahamem i narodem wybranym trwa do dziś. Bóg dalej powołuje swoich proroków, dalej daje znaki swojej obecności. Nieustannie przychodzi do nas, by nas zbawić. Posyła swoich uczniów, by przepowiadali odpuszczenie grzechów. Udziela swojego Ducha.
Czy chcemy go przyjąć?
Nie zmarnujmy okazji!
Gdzie spotkać Boga?
Może jesteś osobą, która w obliczu zła, grzechów i cierpienia nie jest w stanie uwierzyć, że istnieje Bóg, który kocha człowieka. Bo skoro kocha, to dlaczego dopuszcza takie straszne rzeczy?
Jak dobry Bóg może dopuszczać „cierpienie niewinnych.”
Ktoś zapyta, gdzie był Bóg podczas gdy ginęli ludzie w obozach? Z pewnością każdy z nas zadaje sobie takie pytania w obliczu cierpienia. Mimo, że odpowiedź nie jest oczywista, może dlatego właśnie warto się z tymi tematami mierzyć. Bez wątpienia możemy je sobie zadawać. Oczywiście licząc się z tym, że wyśnienie jest pewną tajemnicą.
Bóg był razem ze swoim ludem, w getcie, w Auschwitz. Cierpiał razem z nimi.
Kiedy zapytałam moją mamę, gdzie był Bóg: gdy babcia umierała na tyfus, albo odchodził mój tato, po latach ciężkiej choroby?
Mama odpowiedziała: Był zawsze blisko mnie.
Wierzysz w to?
Na zakończenie chciałam dodać, że w obliczu różnych trudności ja również doświadczałam Jego obecności. Istotnie był przy mnie w wydarzeniach, które po ludzku mogą się wydawać okropne, nie do przyjęcia. Niósł mnie na skrzydłach orlich (Wj 19,4) Wspomnienie tego, daje mi nadzieję, że jest blisko przez wszystkie dni.
A Ty masz w pamięci takie chwile, kiedy działy się rzeczy, które zmieniały Twoje życie, kiedy Bóg był na wyciągnięcie ręki i dawał się spotykać w sposób namacalny? Jesteś gotowa się nimi podzielić? Będzie mi bardzo miło jeśli zostawisz ślad swojej obecności pisząc kilka słów w komentarzu.
